Źródła wody pitnej oraz instalacje dostarczające wodę do budynków publicznych, zakładów opieki zdrowotnej, budynków mieszkalnych, zakładów przemysłowych itp. zawierają wiele mikroorganizmów, z których część to pasożyty, bakterie i wirusy chorobotwórcze.
Woda, aby mogła być bezpieczna dla zdrowia ludzkiego musi być pozbawiona chorobotwórczych patogenów.

Pytanie – „czy napiłbyś się wody z rur pokazanych na zdjęciu poniżej’’

Odpowiedź – „wielu z nas już ją pije.”

Fragment wyciętego rurociągu  przedstawionego powyżej, pokazują co gromadzi się na powierzchniach rur doprowadzających wodę pitną. Warstwa zanieczyszczeń tworząca się na ścianach to biofilm, który jest bliskim związkiem wielu milionów bakterii.

Niewiele bakterii żyje w wodzie i na różnego rodzaju powierzchniach samodzielnie, najczęściej występują one w postaci osiadłego zbiorowiska mikroorganizmów. Niektóre bakterie wytwarzają polisacharydy, które działają jak warstwy kleju i jako pierwsi kolonizatorzy budują podłoże dla innych mikroorganizmów. Ta warstwa – punkty 1-3- to „szlam”, który tworzy się w czasie od kilku minut do kilku godzin i  pomaga innym bakteriom na osadzanie się na powierzchni rur. Następnie mikroorganizmy tworzą kolejne warstwy żywiąc się odpadami wytworzonymi przez pierwszych kolonizatorów, prezentują to  punkty 3-4 tworzące się w czasie od kilku godzin do kilku dni. Punkt 5 powstaje w czasie od kilku dni do kilku miesięcy
i obrazuje skupisko bakterii bytujących wewnątrz polisacharydowego szlamu i właśnie to zjawisko nazywamy biofilmem.

Rysunek przedstawia etapy tworzenia biofilmu Pseudomonas aeruginosa, wraz ze zdjęciami z mikroskopu elektronowego.

Usuwanie biofilmu jest najważniejszą częścią sanityzacji i dezynfekcji wody, bez usunięcia biofilmu niemożliwe jest osiągnięcie bezpiecznego
i wolnego od patogenów środowiska. Wiele produktów biobójczych posiada właściwości usuwania wolnych bakterii, ale tylko nieliczne mają zdolność do niszczenia biofilmu. Dwutlenek chloru skutecznie przenika warstwę polisacharydów w biofilmie, nie zużywając się w reakcji z obojętnymi cukrami. To pozwala dwutlenkowi chloru działać na same bakterie, niszcząc biofilm.

Komórki i błony komórkowe bakterii zawierają utlenialny materiał reagujący z dwutlenkiem chloru, powodując  tym samym zakłócenia procesów życiowych mikroorganizmów. ClO₂ reaguje również bezpośrednio z wiązaniami  dwusiarczkowymi w aminokwasach i RNA w komórce. Właściwości utleniające oraz radykalizm dwutlenku chloru powodują, że większość mikroorganizmów nie jest w stanie zbudować odporności na ClO₂ w szerokim zakresie pH.

Dwutlenek chloru stosowany do uzdatniania wody w związku z  szerokim spectrum działania biobójczego ma możliwość przenikania przez biofilm
i inne silnie zanieczyszczone miejsca, gdzie chlor przy tym samy stężeniu po prostu nie działa.